Cycle tours South Island NZ februari 2006 (6/6)

16e etappe Westport-Murchison 20 februari

Vandaag verlaten we de westkust met de Tasmanzee.
Het is wat bewolkt. Dat komt niet slecht uit want er staat we een etappe van meer dan 100 km op de rol. Volgens de reisleider is er onderweg niet veel te krijgen. Maar na circa 30 km is er toch een leuk café en is een cappuccino ons deel.
We fietsen langs de rivier de Buller. We bezoeken kort een museum over de grote aardbeving die in White Creek Fault in 1929 plaats vond. De krantenberichten e.d. uit die tijd klinken rampzalig.
Het is een mooi dal of gorge zoals ze hier zeggen. Geleidelijk krijgen de heuvels een wat ander aanzicht. De bossen worden minder dicht. Ook zien we dat bomen soms op een rij staan. Dit,en het feit dat we zware trucks zien, beladen met boomstammen, rechtvaardigt de conclusie dat er sprake is van bosbouw.
Het wordt steeds warmer. Het laatste stuk steekt ook de wind nog flink op, maar gelukkig staat die in de rug. We zijn prettig vermoeid als we op de erg eenvoudige camping (vooral de douches) in het eerste dorp in ruim 100 km sinds Westport aankomen.

17e etappe Murchison-Motueka 21 februari

Vandaag staat de langste etappe op het programma, namelijk 135 km. We gaan vanaf de camping eerst naar een zadel van zo'n 640 meter. De laatste 2 km zijn echt behoorlijk pittig. Op d e top is een koffiestop. De afdaling is fantastisch. Eerst krijgen we een aantal haarspeldbochten. Daarna gaat het als een speer. De snelheid ligt steeds boven de 30 km/uur. Als we in Kohatu afslaan zit een groot deel van de groep op een terras. Wij willen door, anders lopen we te veel achter de feiten aan.
Dan krijgen we eerst een vlak stuk met wat tegenwind waarna er nog een korte stevige klim volgt. Ook deze afdaling is weer heel snel, sommige halen de 80 km/uur. In St. Andrews Church is de lunch op een mooi beschaduwde plek. Het is namelijk inmiddels behoorlijk warm geworden.
De rest van de tocht is licht afdalend. Even voorbij Ngatimoti duiken we even de schaduw in om wat te rusten, drinken en een banaan te eten, maar vooral om de hitte te ontvluchten. Onderweg zien we veel groenten- en fruitcultuur, namelijk hop, appelen, peren, kiwi, bessen en tabak. Moe maar voldaan vanwege het goed doorstaan van deze etappe, komen we op het mooie Top 10 Holiday park aan.
Zo fietsten we dus in 2 dagen van de Tasmanzee naar de Tasmanbaai. Onze landgenoot heeft hier in ruime mate zijn naam gevestigd.

Rustdag Motueka 22 februari

Het is weer een prachtige dag. We boeken voor een combinatie van een bootreis en een wandeling. Om 08.00 u worden we al opgehaald door een busje dat ons afzet in Kaiteriteri waar we in een watertaxi stappen. We zitten met 7 mensen van onze groep in een boot waar zo'n 20 personen in .kunnen. We varen met een flinke snelheid. We passeren prachtige baaien met goudgele stranden. Dit alles is onderdeel van Abel Tasman NP. Bij het eilandje Tonga in de gelijknamige baai zien we weer zeehonden. In Totaranui gaan we voor een half uur aan land voor het bezoekerscentrum. De geschiedenis van de ontdekking van dit landsdeel door onze voorvader Abel Tasman en de onaangename ontmoeting met de Maori (Murdersbay) , the far South, is mooi uitgebeeld. Ook blijkt dat ons koninklijk huis beschermer is van het park. Er hangen statiefoto's van Juliana en Bernard en Beatrix en Claus. Je kunt hier ook kamperen.
Vervolgens worden we afgezet in Barks Bay en lopen we in 2,5 uur naar Torrent Bay. De route gaat en paar keer redelijk stijl naar zo'n 90 meter. Het is een mooi pad met tropische planten en natuurlijk het visitekaartje van NZ, de varen. Onderweg hebben we een mooi vergezicht op een baai met een lagune erin. We hebben nog een paar uur over voor de watertaxi ons weer ophaalt. We luieren nog wat aan het schitterende strandje.
Het is een fantastische dag geweest, een meer dan goede rustdag. Ook hier is één dag weer veel te kort.

18e etappe Motueka- Nelson 23 februari

Vandaag zijn er tweeen mensen uit de groep jarig. Zowel de fiets als de auto zijn versierd. Van ons krijgen beide een champagne ontbijt. De kaarsjes zijn in een muffin gestoken.
Om de drukte wat te vermijden kiezen we voor een alternatieve weg. Het is zonnig maar er staat een stevige zijwind. We passeren veel plantages en zien opnieuw de kiwibomen. Ook komen we langs het plaatsje Breaburn. Dat behoeft verder geen toelichting. Leuk om het eens van de andere kant te bekijken.
De weg is op een klimmetjes na redelijk vlak. Vlak voor Richmond gaan we over een brug via de hoofdweg. Dan zie je weer hoe druk het hier is. Ook na de brug weten we weer een rustige weg te vinden. Achter Richmond komen we zowaar op een fietspad. Dat komt goed uit bij deze grote drukte. Bij het vliegveld is even zoeken.
We komen uit op een grote, best wel mooie camping. Hij ligt direct aan zee in de aanvliegroute van Nelson Airport. Het lijkt mij een luchthaven met veel binnenlandse vluchten. Er vliegen veel tweemotorige toestellen voor zo'n 40 à 50 passagiers.
Na de was gaan we in de middag naar het centrum van Nelson. Het is een drukke levendige stad met leuke winkelstraten.
We bezoeken de kathedraal. Aan de buitenzijde is het een modern gebouw. Dat geldt vooral voor de toren, die ik niet echt mooi vind. Binnen zien we dat er andere ontwerpen hebben meegestreden. Beiden had ik mooier gevonden dan wat het nu geworden is. Het grote orgel, dat op poten op het priesterkoor van deze Anglicaanse kerk staat, is bijzonder. Voor het bereiken van de aparte speeltafel voor het orgel, moet een trap worden beklommen zoals bij een preekstoel.
Nelson is zo te zien een druk zakencentrum. Er is veel industrie. De woningen zijn voor een belangrijk deel tegen de heuvels gebouwd.
's Avonds hebben we nog een cocktailparty vanwege de verjaardagen.

19e etappe Nelson-Havelock 24 februari

Het is alweer mooi weer, maar het gaat nooit vervelen. We hebben echt geluk.
We verlaten Nelson op bijna dezelfde manier als dat we gisteren naar het centrum zijn gereden. Eerst rijden we nog een stuk langs de Tasman Bay. Dan gaat het landinwaarts. We nemen een zadel op 350 m(Wangamoa) en 250 m (Rai-Saddle). De weg, nog steeds de 6, is smal en druk met veel verkeer, vooral vrachtauto's. Er is vaak weinig ruimte om te passeren. Vooral als vrachtauto's onze fietsen inhalen, geeft dat een behoorlijk onveilig gevoel. Vooral vrachtauto's hebben in NZ weinig respect voor fietsers. Marjo heeft het er best moeilijk mee.
De afdaling van de 2e col is zo stijl, mooi en overzichtelijk dat we als een speer naar beneden kunnen. Ik klok 69 km/u, een record, maar durf vanwege de concentratie amper op de teller te kijken. Sommige bereiken zelfs bijna de 80 km/u.
Bij Pelorus Bridge gebruiken we de lunch en blijven we een poosje aan de rivier zitten.
Havelock is aardig plaatsje met veel cafés en een mooie jachthaven. Ook de camping is best goed. Het heeft een grote jachthaven die rechtstreeks verbinding heeft met de zee. Het is beroemd vanwege de mosselen. Dat laatste komt goed tot uitdrukking tijdens het diner. Het is deze laatste keer een extra mooie maaltijd met veel hapjes, salades, pasta, brood enz. Ook het dessert en aangeklede koffie is geweldig. We gaan dan ook heel voldaan voor de laatste keer de tent in.

20e etappe Havelock-Picton-Wellington 25 februari

Vandaag alweer de laatste fietsetappe. Vooral de laatste week is omgevlogen. We fietsen zo ongeveer de hele weg langs de Queen Charlotte Sounds. Een prachtig fjord die we zowel vanaf de wal als later op de dag vanaf de ferry kunnen bewonderen Het weer is opnieuw fantastisch en dus warm. Het gaat weer behoorlijk op en af waarbij we zelfs nog een hoogte bereiken van zo'n 160 meter.
Picton is echt zo'n bedrijvige ferryhaven. Onze boot naar Wellington ligt al gereed. De fietsen worden voor de zekerheid maar goed vastgemaakt. Grote trucks die ook meevaren, denderen langs je heen. Eerst zitten we een tijdje aan dek, maar al spoedig is het daar gewoon te warm en zoeken we verkoeling in de lounge op dek 7. De uitzichten in het fjord zijn magnifiek.
Om 17.00 uur komen we in Wellington, een drukke (hoofd)stad aan. Het backpackers hotel (Dow town) ligt op korte afstand van de haven.
Als we onze huurovereenkomst voor de camper nazien constateren we dat de pick-up plaats op geruime afstand van het centrum ligt. Als we telefonisch willen overleggen met de verhuurder Pacific Horizon dan blijkt dat dat vandaag niet meer kan.
Dan het afscheidsdiner. Er is niets gereserveerd, dus is het even zoeken. We komen uit bij een Aziaat (Cambodjaans). Eerst moet de hele zaak worden verbouwd om tot een goede tafelschikking te komen. Big Willem draait daar z'n hand niet voor om. Bestelling en servering van het eten verlopen nogal wat rommelig, maar het eten is prima. De kosten kunnen zelfs nog uit de eetpot worden betaald. Dan richt de reisleider en later ook de kok het woord tot ons en danken voor de fijne samenwerking die deze reis ook voor hen tot een plezierig geheel hebben gemaakt. Wij op onze beurt hebben voor hen een boekje gemaakt waarin iedereen op z'n eigen wijze een afscheids- en dankwoord heeft geschreven. Ook hebben we een inzameling voor beiden gehouden. Aan mij, als nestor van de groep, wordt gevraagd om het afscheidswoord te doen namens allen. Ik ben niet zo'n spreker maar ik doe dat dit keer graag. Het zijn een paar onvergetelijke weken geweest.