Campertours North Island NZ februari / maart 2006 (3/5)
Wakapapa- Taupo 3 maart
Het heeft de hele nacht geregend. Doordat we onder bomen staan vallen er steeds grote druppels op het dak hetgeen de nachtrust verstoort. Het is geen weer voor de Tongariro Crossing dus besluiten we verder te trekken.Het blijft buiig onderweg naar Lake Taupo. Ook staat er veel wind. Bij het meer zelf, het grootste (krater) meer van NZ, gebruiken we de lunch.
In Taupo knapt het weer wat op. Het is een drukte van belang. Morgen vindt hier een triatlon, The Iron Man, plaats. Later hoorden we dat deze vanwege de sterke wind is afgelast.
We bezoeken Moon Crater, een thermisch centrum met veel stoomventielen en pruttelpotten. Het is verbazingwekkend dat dit kleine park zo mooi is begroeid in zo’n zwavelrijke omgeving.
Dan gaan we naar de Huka falls. Een geweldige hoeveelheid water (tussen de 35 en 270.000 m3 per seconde afhankelijk van het seizoen) wordt met groot geweld door een smal kanaal geperst.
We gaan naar Camping Brett´. ’s Avonds gaan we hier naar het geothermisch zwembad. Het water in de baden is 37 en 40 °C, heerlijk.
Taupo-Napier Lake Tutira 4 maart
Als we weg gaan staat er een harde koude wind. Als we in een eenzaam café koffie drinken ontmoeten we een echtpaar dat vanmorgen vroeg weg is gegaan vanuit Auckland waar het heerlijk warm was. Met hun korte broeken is het nu wel een beetje afzien.
Eerst is het landschap vlak met weilanden. Dan wordt het weer een stuk aantrekkelijker. Het is sterk geaccidenteerd met veel bochten. Het is prachtig. We passeren de Waipunga Falls, een schitterende waterval met 3 watervallen naast elkaar.
Af en is er een inhaalstrook zodat verantwoord passeren toch nog mogelijk is.
Als we aan de oostkust aankomen hebben we mooi uitzicht op Hawkes Bay een verlengstuk van de Pacific en ik bedenk me dat aan de overkant van deze zee, misschien wel 8000 km verder, Chili ligt.
Napier is een stadje dat in de 30er jaren van de vorige eeuw is getroffen door een zware aardbeving waarbij er veel verloren is gegaan. Het stadje is daarna herbouwd in Art Deco stijl en geldt als een van de beste voorbeelden op dit gebied in de hele wereld. Wij zijn niet echt herkenners van bouwstijlen maar het is inderdaad erg fraai. Het is trouwens überhaupt een leuk druk stadje met veel winkels. In een van die winkels ontmoeten we een Nederlands echtpaar dat 50 jaar geleden is geëmigreerd naar Nieuw Zeeland. Ze komen op ons af omdat ze ons hoorden praten. Het is een leuk gesprek.
Dan rijden we terug over de 2 via een zelfde soort weg als vanmorgen en komen uit bij Lake Tutira, een prachtig rustig meer met een natuurcamping. Als we zijn geïnstalleerd, en dat gaat snel met een campervan, maken we een mooie 2 uur durende wandeling die ons voor een deel langs het meer en om een heuvel voert.
Als we ’s avonds het licht uitdoen is het weer erg donker.
Lake Tutira-Waikaremoana 5 maart
Als we ’s morgen wakker worden is het maar 8 °C in de camper. Er blijken toch nog 2 campers en een auto op het terrein te staan terwijl we dachten dat we alleen waren. Het is star helder en het meer ligt er prachtig mij. Er blijkt later een duidelijk verschil tussen de middag en ochtendfoto.Vandaag gaan we naar Te Urerewa NP. De weg voert eerst door een prachtig heuvellandschap over de 2 en vervolgens via Wairoa naar Lake Waikeremoana. De laatste 25 km gaat weer over een gravelweg ook weer met wasbord eigenschappen. Het is een prachtig groot meer waar ook veel watersport wordt beoefend. Het betreft vooral jachten.
De camping ligt direct aan het meer. Als we een plekje hebben gevonden en daar even staan, veranderen we van plaats want het stormt inmiddels.
We maken een wandeling van ca een half uur, de Tawawalk. Het pad gaat door een dicht regenwoud met weer veel varens.
’s Avonds schudt de camper ook op de nieuw gekozen plaats van de storm.
Waikaremoana 6 maart
De storm is gaan liggen en het is prachtig weer.Op deze “rustdag” maken we een mooie wandeling, het Ruapani circuit. We lopen via de Black Beech walk en het visitorcentre naar het begin. Ook deze wandeling voert weer door een dicht regenwoud. Bomen zijn begroeid met een dikwijls 2 cm dikke laag mos. Maar er zijn ook nog andere planten zoals grassen die vegeteren op de boomschors.
Bij het helemaal in de bomen verscholen Lake Waikareiti is ook een dayshelter. Het dagboek dat hierin ligt tekenen we aan. De wandeling gaat steeds op en neer en is best pittig. We gaan uiteindelijk van 640 m verschillende keren over de 1000 m heen. In totaal zijn we zo’n 7 uur onderweg. We zijn prettig vermoeid en drinken er maar een biertje op.
Wakaremoana-Rotorua 7 maart
Het is druilerig en nevelig.
Eerst hebben we 70 km gravel met wasbord voor de boeg. Je komt (gelukkig) bijna niemand tegen maar het is erg vermoeiend, zeker ook omdat het beperkte zitcomfort tijdens dit soort ritten extra tot uitdrukking komt. We zijn dan ook blij als we bij de koffiestop in Murupapa, weer in de bewoonde wereld terug zijn. Deze eenvoudige plaats kenmerkt zich door een bevolking waarbij de Maori sterk in de meerderheid is.
Rotorua is een drukke toeristische plaats. Bij aankomst op de camping boeken we meteen voor een avond met Maori folklore met hangi diner. We hebben net even tijd om te douchen en worden om 16.15 u opgehaald met een shuttlebus. We rijden naar Te Puia geisers een soort park met een flinke geiser en veel pruttelpotten. We worden rondgeleid door een vrouwelijk Maori gids die ook de vrolijke noot niet onbetuigd laat. Ze wijst een leider van de groep aan die later als contactpersoon naar de Maori dient. Ze laat ons zien hoe van bladeren een soort touw kan worden gesponnen dat veel wordt gebruikt in wandbekleding. Ze leidt ons door een werkplaats heen waar allerlei houtsnijwerk wordt gemaakt. Dan begint de voorstelling van de Maori. Eerst worden er buiten wat krijgshaftige dansen uitgevoerd door mannen. Hierbij worden kreten geslaakt en de tong flink uitgestoken om de tegenstander uit te dagen. Op de achtergrond zingen de dames, die op het platform blijven, luid klinkende liederen. Als dit is afgelopen dan komen de 4 groepleiders naar voren en begroeten de Maori. Dit geschiedt door handen schudden maar ook met “neuzen”. Het is een indrukwekkend en interessant gebeuren. Daarna volgt binnen de voorstelling met veel dans en zang met allerlei instrumenten. Het is een kleurrijk en boeiend geheel.Dan worden we naar een tafel geleid waar de hangimaaltijd wordt gebruikt. We zijn ingedeeld per land en ontmoeten op deze wijze 4 andere nederlanders. Dat is leuk want het is al weer even geleden dat we zo onder de maaltijd gezellig konden keuvelen. De maaltijd is goed maar niet echt bijzonder. Hangi betekent eigenlijk alleen dat de maaltijd op stoom vanuit de grond wordt gekookt.
Na afloop van de maaltijd vraagt de leidster van de avond ons om het personeel te bedanken. Het is hier gebruikelijk omdat te doen met een lied. Ze stelt voor dit te doen per land. De Duitsers beginnen gevolgd door de Fransen. Dan volgen nog Canada en Australië. Dan zijn wij met 6 aan de beurt. We zingen tulpen uit Amsterdam. Tot slot volgen de 2 Zweden. Het blijkt wel een erg internationaal gezelschap. Het is leuk gevonden om dat op deze wijze te doen.
We kijken terug op een van de meest enerverende dagen uit de heel deze vakantie.
Marjo’s verjaardag is op een waardige wijze maar wel wat anders dan normaal gevierd.
Rotorua 8 maart
We lopen eerst even naar het meer. Overal komt hier stoom uit de grond. Als je geen opstijgend pluimpje in de achtertuin hebt, hoor je er echt niet bij. Meestal is er ook een hele installatie op aangesloten.
We brengen een bezoek aan het Maori dorp (marae) Ohinemutu.
Hier is ondermeer een mooie Anglicaanse kerk helemaal in Maoristijl met veel houtsnijwerk. Ook is er een storagehouse, een huis waarin allerlei etenswaren worden opgeslagen.Na de bewolking en wat motregen van vanmorgen komt in de middag de zon door. We lopen door het drukke stadje en versturen in een internetcafé weer een mail.
Op de camping voeren we een paar leuke gesprekken met emigranten. Het betreft een Duitser die in 1937 naar NZ is gekomen en een nederlander in 1969. Van de laatste krijgen we het advies naar het thermische centrum Waimangu Volcanic Valley te gaan.
’s Avonds eten we weer eens met de groep die hier vanmiddag is aangekomen. De reisleider heeft Hangi gekookt en Marjo laten zien hoe dat gaat. Ook het warme dessert komt boven de stoom vandaan. Daarna trakteert Marjo nog vanwege haar verjaardag. Het is leuk om zo na een dag of 10 weer wat ervaringen uit te wisselen.
Rotorua 9 maart
Vandaag bezoeken we Waimangu Volcanic Valley (WVV) en maken een boottocht op Lake Roto Mahana. WVV ligt verborgen tussen de heuvels als een soort “hidden valley”.op zo’n 20 km van Rotorua. Zelfs toen we vlakbij waren, was het nog niet te zien. We kopen een kaartje en schrikken van de prijs nl. $ 63,-- p.p. Later bleek dat dat vanwege de inbegrepen boottocht is. Wiamangu is het enige hydrothermale stelsel ter wereld waarvan vanaf het begin van de activiteiten alles bekend is, namelijk 10 juni 1886. Op die dag veroorzaakte een geweldige vulkaanuitbarsting het ontstaan van een aantal kraters. Zo kreeg het ondergrondse geothermale water een directe opening naar de aardoppervlakte. Sinds het ontstaan van hun formatie worden er regelmatig nieuwe verschijnselen ontdekt. Veel draait om Mt Tarawera, een onrustig slapende vulkaan. Er is een groot kratermeer waar de damp vanaf slaat vanwege de hoge temperatuur. Verder zijn er veel stoomopeningen, kleine stroompje met warm water, allerlei kleuren algen ontstaan door geothermische activiteiten en kristallen.
Aan het begin van de 20e eeuw was hier de grootste geiser ter wereld. Hij spoot in een 36 uurs cyclus tot een hoogte van 400 m. Na nieuwe kleine uitbarstingen hield de geiser in 1904 op te bestaan.
Het hele park is voorzien van een wandelpad met aanduidingen van alle verschijnselen en geldt als een van de mooiste op dit gebied in heel NZ. We zijn er bij elkaar, inclusief de boottocht, zo’n 4 uur geweest. Het is echt een aanrader, hoewel de boottocht eigenlijk niet veel toevoegde.