Vrienden en vriendinnen.
Wel eens van die witte strepen gezien op het wegdek? Soms staan er naast die strepen mensen te wachten om over te steken. Wellicht weten jullie dat je in zo'n geval moet stoppen om die mensen te laten wandelen. Misschien doen jullie dat ook wel eens, maar waarschijnlijk ook vaak niet. Vaak is het gewoon ontzettend onhandig om ineens te moeten stoppen.
Misschien staan jullie wel eens als wandelaar voor die strepen. Dan weten jullie dat je recht hebt op voorrang. Maar jullie weten ook dat auto's dan wel eens doorrijden, en doorgaans is dat helemaal niet erg en vaak wel zo handig.
Lees verder en huivert. En als je als automobilist zo'n zebrapad nadert: remmen!
Op 6 december 2002 werd ik verblijd met een blauwe envelop van het CJIB. Overtreding: Voetganger niet voor laten gaan. Sanctie: EUR 115! Zie hier de beschikking.
Ik vond de aanklacht nogal wazig en kon me van het hele geval ook niets herinneren. Om maar niet te spreken van de hoogte van de bekeuring. Voor de lezers die nog niet zo oud zijn: 115 euro, dat is toch ruim 250 ouderwetse guldens! Ik ging dus in beroep.
Eerlijk is eerlijk, ik krijg vrij snel een ontvangstbevestiging van mijn beroep.
Ik vind mijn beroep vrij sterk, voor een gedeelte toch in ieder geval, en ben dus optimistisch over de goede afloop. Helaas, op 17 januari 2003 valt er een negatieve beslissing op de kokosmat. Deze beslissing is gebaseerd op de aankondiging van de beschikking. Een kopie van het stuk is bijgevoegd. Op deze aankondiging staat de datum 21 december 2002, ruim vier weken na de overtreding.
Ik vind nog steeds een raar verhaal. Ik vind ook dat ik voor zo'n bedrag wel iets nauwkeuriger mag weten hoe de overtreding tot stand is gekomen. Ik ga dus maar weer in beroep.
...
Ik kan er nog een heleboel over schrijven, maar ik hou het vooralsnog kort. Ik krijg een brief dat ik mag komen proberen de kantonrechter te overtuigen. Als zekerheidsstelling wel eerst een bedrag betalen dat gelijk is aan het bedrag van de sanctie. Dat doe ik dus, en als de 115 euro's zijn overgemaakt bekruipt mij het gevoel dat ik ze nooit meer terug zal zien.
Op 15 mei mag ik mij melden in het paleis van justitie, bij Meester van Ek. Een week eerder heb ik het dossier al even doorgekeken. Het gevoel dat ik had, misschien ook omdat het mij door anderen al was aangepraat, klopte wel. De meester is niet onder de indruk. Meneer Straub heeft onder ambtseed gezien dat ik hardstikke fout was en dus is het zo. Mijn beroep wordt ongegrond verklaard en de sanctie blijft gehandhaafd. Er gaan niet eens een paar tientjes vanaf voor de moeite van mijn mooie brieven. Aan de andere kant, het had erger kunnen zijn, de sanctie had ook verhoogd kunnen worden.
Een mooi gezegde; weer een ervaring rijker en een illusie armer!
