Stones in Ahoy 15-08-2003

THE ROLLING STONES IN AHOY’ ROTTERDAM

Vrijdag 15 augustus, 2003 [review door Gillespy]

Toots and the Maytals (support) : 20.15 - 21.05 uur

The Rolling Stones : 21.55 - 23.55 uur

VOORPRET

Om 17.00 uur arriveerde ik bij Ahoy' in Rotterdam met mijn arenakaartje á 120 euro in de achterzak. Al bij de parkeerplaats werd ik aangesproken door zwarthandelaren in concertkaartjes. Omdat ik in de wandelgangen en op internet veel over woekerprijzen van tickets had gehoord en gelezen kon ik het niet nalaten om naar inkoopprijzen te informeren, maar het hoogste bod was ‘slechts’ 175 euro voor een arenakaartje. Een lachertje natuurlijk want na de eerste sfeer geproefd te hebben op het voorplein van Ahoy' stond mijn besluit al vast; deze avond ga ik voor geen prijs verkopen! Mede door het zachte zomerweer was de stemming onder de reeds enkele honderden aanwezige relaxed. Een mooi moment om mijn eerste blikje bier open te trekken. De Amerikaanse troubadour én Stones-fan Ken Post stond met zijn bandje de menigte op te warmen met o.a. Stones-covers. Omdat ik me op deze dag in mijn 'I Stone N Y' t-shirt had gestoken heb ik deze New Yorker ook maar even aangemoedigd (in het Rotterdams Dagblad van 16-08-03 staat een uitgebreid artikel over Ken Post: www.rotterdamsdagblad.nl/ ) Het verbaasde mij enigszins dat er voor de poorten van de arena-ingang (volgens zeggen al sinds 's morgens vroeg) nu al een paar honderd mensen in de rij stonden. De poorten zouden immers pas om 18.15 uur opengaan en in de arena is het normaal gesproken vrij zitten/staan. Bij navraag bleek dat er nummers waren uitgedeeld voor de F.O.S. (Front Of Stage) plaatsen en de tribune achterin de arena met goed zicht op het B-podium. Deze mensen wilde dus als eerste een goeie zitplaats bemachtigen. Mijn zege hadden ze. Ondertussen was ik een voormalig dorpsgenoot Arend tegen het lijf gelopen. Arend is 55 jaar én de grootste Stones-fan uit deze regio die ik ken, de Stones tatoeages op zijn armen zijn daar stille getuigen van. Alle Rotterdamse concerten zou hij bezoeken. De Kuip concerten afgelopen week van de Stones waren volgens hem de beste die hij sinds 14 oktober 1973 (óók in Ahoy!) had gezien vertelde hij me. We besloten om op zoek te gaan naar een kroeg om alvast “in te gaan drinken”. We belande in Café-Restaurant de Champs Elysees op Zuid. Deze zaak was afgeladen met etende, drinkende en gezellig keuvelende Stones-fans, want iedereen heeft voor aanvang van zo'n unieke gebeurtenis natuurlijk zijn eigen verhaal en mening. Zo ook Arend, hij liet me deel uitmaken van zijn rijkelijke Stones verleden en verhaalde uitgebreid over de tientallen Stones concerten die hij door de jaren heen had gezien. Helaas liet zijn lange termijn geheugen hem nog wel eens in de steek, dus echte jaartallen en details ontbraken regelmatig in zijn repliek. Ach, ik ging “pas” naar mijn achtste Stones concert en hoorden het allemaal gelaten aan onder het genot van een Oranjeboompje (“We only sell Orangetree beer” hoorden we de barkeeper tegen Engelssprekende gasten zeggen :-) De uitbater van deze gelegenheid bracht in elk geval de sfeer er goed in door uitsluitend Stones muziek te draaien én door de tap rijkelijk te laten vloeien. Inmiddels was het 19.15 uur geworden en vonden we het tijd om terug naar het sportpaleis (the rockpalace) te wandelen. Omdat Arend in het bezit was van een eerste ring tribunekaart en ik van een arenakaart namen we afscheid van elkaar bij de poorten van Ahoy' en wenste we elkaar “een prettige wedstrijd”.

WARMUP

Mijn dochter Lizzy had ik een t-shirt beloofd dus eerst maar even neuzen bij de merchandise afdeling. Het werd een zwart shirt met de traditionele rode tong. Een groot deel van de 11000 fans die Ahoy' kan bergen was al binnen en het arena gedeelte was zeker voor driekwart gevuld met uiteraard ook al die vroege vogels met een nummertje voor F.O.S. en tribune. Ze hadden nog steeds mijn zege want ik ging eerst eens aan de wandel om de zaal te verkennen. Ik had immers net al anderhalf uur op een barkruk gezeten. Ach, het is echt geen straf hoor in je eentje naar de Stones. Praatje hier, praatje daar, broodje worst, biertje, plasje plegen. Zo draaide de wachttijd wel door “time is on our side, yes it is”. Tenslotte waren we allemaal brothers en sisters deze avond en het voorprogramma Toots & The Maytals versterkte dit gevoel alleen maar. Het optreden was een beetje loom en rommelig maar zo'n exotische act is altijd leuk om te zien en te horen. Per slot van rekening schijnt Toots een van de grondleggers van de reggaemuziek te zijn én is hij een persoonlijke vriend van onze eigen Keef. Ze hadden dus mijn voordeel van de twijfel. Naast mij stonden bovendien twee meisjes uit Duitsland die speciaal voor deze band waren gekomen en al swingend in trance raakten. De door hen gevraagde backstage-pasjes die ze gewend waren om te krijgen bij andere Toots optredens zaten er vandaag echter niet in want Rolling Stones rules tonight! Omdat de heren Stones nogal lang op zich lieten wachten werd traditiegetrouw de wave meerdere malen ingezet in het sportpaleis waardoor deze redelijk intieme zaal toch weer iets stadion-achtigs kreeg. Ook de spreekkoren kwamen los en langzamerhand steeg de spanning en begon de zaal te kolken van opwinding. Ik had positie gekozen aan de rechter kant van het grote podium aan de kant waar de blazerssectie zou komen te staan én uiteraard mijn idool Keith Richards. Slechts 10 meter bij het podium vandaan! Een podium waar goed over nagedacht was want zelfs in het uiterste hoekje vanaf de tribunes was het zicht goed en bovendien hingen daar extra videoschermen. Mijn nieuwe buddy was inmiddels een 47 jarige Stones-fan uit IJmuiden die met een plat Amsterdams accent sprak. Hij had 's middags om 17.00 uur een kaartje via het internet geregeld vertelde hij me, en om 17.30 uur zat hij in de trein richting Rotterdam om het kleinood op goed geluk bij de ingang van Ahoy' op te pikken. Een echte diehard deze jongen met oog voor details, gedurende het concert wees hij me op allerlei onopvallende dingen (ach, het bier deed ook z'n werk inmiddels ;) en hij had ook nog eens een goede repertoirekennis zo zou blijken in de loop van het concert. Kijk, dat soort mensen heb ik er graag bij! ;) Voor ons stonden wat mensen van middelbare leeftijd waarvan een echtpaar hun dochter van een jaar of 18 hadden meegenomen. Het meisje bleek een goede opvoeding genoten te hebben want ze bezat en kon bijna alles van en over de Stones. Dat noem ik nog eens normen en waarden aanleren!

CONCERT

Plotseling veel gejuich vanaf de tribunes naast het podium, licht uit spot aan, en het rauwe gitaargeluid van Keef klonk uit de speakers! De verrassende opener was ‘Street Fighting Men’. Wij en de rest van het publiek in het nóg meer kolkende sportpaleis gingen uit ons dak! Het tweede nummer was ‘Start Me Up’ gevolgd door ‘If You Can’t Rock Me’. Alles werd woord voor woord en keihard meegezongen, en als Mick of Keith onze kant opkwamen gingen de handen nóg hoger de lucht in en nóg harder op elkaar en werd er van alles naar ze geschreeuwd. Dat het geluid vanaf onze positie niet optimaal was gaf deze keer niet want zo dichtbij had ik de band nog nooit gezien, diverse keren stonden we oog in oog met de mannen! De zestigjarige Mick liep met zijn magere lichaam weer de longen uit zijn lijf en toonde groots gebarend steeds zijn ‘rubber lips’. Keef speelde ouderwets zijn riffs met de van hem zo bekende poses én constant een grote glimlach om zijn mond. Helaas bleef Ron Wood gedurende het gehele optreden aan de andere kant of in het midden van het podium staan, aan de kant van de backgroundsingers (inclusief de long-legged Lisa!) Na ‘Don’t Stop’ en ‘Monkey Man’ speelde ze een onvergetelijke ‘Exile On Main Street’ set met kippenvelversies van ‘Sweet Virginia’ en ‘Loving Cup’ en de up-tempo songs ‘Rocks Off’ en ‘Tumbling Dice’. Voor een deel van het publiek waren dit duidelijk onbekendere nummers maar ‘Exile’ en 'Sticky Fingers' zijn voor mij favoriete Stones platen dus genoot ik er met volle teugen van! Hieruit bleek wel dat het vanavond niet enkel een greatest hits show zou gaan worden. Na de band introductie (we mochten onder aanvoering van Mick nog even gezamenlijk “Happy Birthday” zingen voor een van de blazers die jarig was) zong Keith: ‘Slipping Away’ en ‘Before They Make Me Run’. Jammer genoeg kwam een van mijn favoriete songs ‘Happy’ niet aan bod vanavond en ook de klassiekers ‘Gimme Shelter’, ‘Wild Horses’, ‘You Can't Always Get What You Want’ en ‘Sympathy For The Devil’ werden achterwegen gelaten. Gelukkig kunnen de Stones kiezen uit een onuitputtelijk repertoire waarmee ze hopelijk nog jaren lang (bijvoorkeur de kleinere) podia onveilig zullen maken. En dat zijn ze óók van plan want Mick sprak in redelijk goed Nederlands: “ik ben een beetje verdrietig want dit is de laatste show in Rotterdam...” (publiek: “bhoee”) “...voor een tijdje!” (publiek: “Yeahh!”). Na het Keef kwartiertje kwam Mick het podium weer op in een lange witte regenjas met hoed en zonnebril terwijl de band de O’Jays song ‘Love Train’ inzetten. Mick en de blazers konden zich helemaal uit leven in deze swingende soul classic. De normaal gesproken minst opvallende bandleden bassist Darryl Jones en toetsenist Chuck Leavell waren door het goede zicht op het open podium ook nadrukkelijk aanwezig als verschijning, maar ook met hun muzikale bijdragen. Vervolgens mochten Woody en Keef met hun gitaren, Mick op mondharmonica en saxofonist Bobby Keys hun hoofdrollen opeisen in de blues song ‘Can’t You Hear Me Knockin’, voor mij een hoogtepunt van deze show! In ‘Honky Tonk Women’ konden backgroundsingers Lisa Fischer, Bernard Fowler en Blondie Chaplin hun ding doen, gevolgd door ‘Satisfaction’ waarbij de zaal opnieuw razend wild werd. Daarna tijd om even uit te blazen, samen met mijn kersverse soulmate liep ik nat van het zweet en op de tonen van het jazzy klinkende ‘Rose Rouge’ van St. Germain richting de bar voor een verfrissing. We hadden ons glazen nog niet geheven op zoveel moois tot dusver toen de band achter ons opdook op het kleine B-podium nog geen 30 meter van ons verwijderd! Met wat ellebogenwerk kon ik wederom tot een meter of tien nabij het podium komen, ondertussen hadden de Stones een ruwe versie van ‘When The Whip Comes Down’ ingezet. Omdat we nu midden in de zaal stonden was het geluid perfect. ‘It’s Only Rock ’n Roll’ en ‘Brown Sugar’ waren de andere twee songs die ons rond het B-podium deden swingen. Toen Mick, Keith, Charlie en Ron het B-podium verlieten zag ik ze, terwijl ik tegen een dranghek van de geïmproviseerde uitgang stond te leunen, vlak langs me heen rennen dwars door het publiek richting de uitgang. Het publiek werd gek en schreeuwden de kelen schor voor een toegift! Mijn buddy was ik inmiddels kwijt geraakt maar dat gaf niet want inmiddels waren we door toedoen van Mick en consorten één grote familie geworden. Op de terugweg naar het hoofdpodium kon ik wederom weer vrij gemakkelijk erg dichtbij komen, dit keer een stuk meer naar het midden toe. Dit had wel als gevolg dat ik een volle lading rode papier snippers over me heen kreeg die de toegift ‘Jumping Jack Flash’ inluidde. Met deze laatste song kon Ahoy' nog één keer uit z'n voegen barsten (moet kunnen, men wil in de toekomst toch een nieuw sport- en muziekcomplex bouwen in de Waalhaven ;) en maakte de Stones mijn hooggespannen verwachtingen meer dan waar met een optreden waar de muziek gelukkig de voorkeur had boven de show. "It’s Only Rock ’n Roll But I Like It!" [GvdH / ThanX to Ronald & XX]